Qajar (1789-1925), Golden Period of Caligraphy

دوره ي طلائي قاجار

After Mir Emad, many calligraphers followed his way, enjoying and replicating his works.

They found it necessary to continue his style, but all of them were caught under the shadow of Mir's miraculous power and dominance.

Their works didn’t have character only imitation and didn’t receive much appreciation until the Qajar Golden Period when calligraphy evolved due to modernity.

With the emergence of the printing industry, modernisation for calligraphy was inevitable, calligraphers needed a different way of working and thinking.

Mirza Mohammad Reza Kalhor made a bold move to maintain the greatness of calligraphy and preserve writing, he sided with the printing industry so he could keep the credibility of calligraphy and meet the needs of society and the acceleration of modernity. (I postpone addressing this matter to an independent and more detailed chapter). 

Simultaneously with Mirza Reza Kalhor, Seyyed Ali Tehrani, one of the Qajar’s capable calligraphers, trained competent and creative students, starting with his own son Mir Hossein Turk and other students such as: Mirza Gholamreza Isfahani and at the same time Miza Kazem Tehrani, Mirza Amou and others who searched and practiced the method and style beyond Mir Emad, in which uniform writing, smoothness, capability and unpretentious writing were clear indicators of his style.

Among those mentioned, Mirza Gholamreza Esfahani has more integrity and credibility, which needs to be addressed in another and more detailed chapter.In the next chapter we will speak about Mirza Mohammad Reza Kalhor followed by Mirza Gholamreza in the chapter after that.

“Last night I learned how to be a lover of God,

To live in this world and call nothing my own”

“Rumi”

پس از میرعماد خوشنویسان بسیاری رهرو راهش شدند و از اثارش حظ بردند و مشق نمودند و ادامه سبک اش را بر خود واجب دانستند اما همگی تحت سایه قدرت و سیطره اعجاز میر گرفتار آمدند و عرض اندام چندانی برایشان میسر نبود, تا دوره ی طلایی قاجار که خط و خوشنویسی اقبال و اعتباری دیگر یافت

با ظهور صنعت چاپ از یک سو و تجربه ی مدرنیته از دیگر سو, خوشنویسان را به روشی و اندیشه ای دیگر لازم افتاد

میرزا محمد رضای کلهر برای استیلای خط و حفظ کتابت با صنعت چاپ هم سو گردید تا هم از اعتبار خط کاسته نشود و هم نیاز جامعه و شتاب مدرنیته مرتفع گردد ، البته پرداختن به آن را موکول میدارم به جلسه ای مستقل و مفصل 

همزمان با میرزا رضای کلهر سید علی تهرانی از خوشنویسان قابل قاجار شاگردان توانمند و خلاقی را تربیت نمود, ابتدا فرزندش میر حسین ترک و سپس میرزا غلامرضا اصفهانی و همزمان با آنان میزا کاظم تهرانی و میرزا عمو و دیگران

که شیوه و سبکی ورای میرعماد را جستجو نمودند و مشق کردند که در آن یکدست نویسی و صافی و توانمندی و بی تکلف نوشتن شاخص است

در میان اینانی که نام بردیم میرزا غلامرضا اصفهانی از اقبال و اعتبار افزون تری برخوردار است که پرداختن به آن به مجال دیگر و کلامی مفصل تر نیازمند است که پس از پرداختن به میرزا محمد رضای کلهردربحث بعد به آن خواهیم پرداخت

“تا یار که را خواهد و میلش به که باشد”